- Blog

Huilen mag

Soms zijn er momenten in je leven,
Dat alles met een enorme snelheid om je heen draait.
En jij staat stil, midden in die draaikolk.
Het draait te snel, je mist de aansluiting.

Dan ben je even alleen,
Alleen met je eigen leven,
Te verwerken wat is geweest,
En hopen dat het terugkomt.

Dan wil je even kunnen huilen.
Dan wil je leven in de herinnering.
Dan wil je terug naar wat er niet meer is.
Dan sluit je je ogen voor het nu:

Even geen oog voor feestjes.
Even geen oog voor samen zijn.
Even geen oog voor meedoen.
Even helemaal alleen.

Stiekem genieten van wat er was en niet meer is.
Stiekem huilen, oneindig huilen,
Stiekem, zodat niemand het ziet.
Stiekem van iets kunnen genieten dat er niet meer is.

Mei 2022

Geluk

Het lukt mij niet te slapen,
gedachtes blijven maar stromen.
Ik zie wat er in de wereld gebeurt,
maar snap het niet.

Ik weet al jaren lang wat er in de zorg gebeurt,
maar kan er niets aan veranderen.
Ik voel wat mijn medemens voelt,
maar kan het niet begrijpen.
Ik probeer samen met anderen te leven,
maar lijk niet meer verbonden te zijn.

Ik leef het leven zoals het bedoeld is,
in een systeem waarin ik gelukkig kon zijn:
"Mogen voelen wat je voelt.
Leven in het nu, samen met anderen, accepteren van anderen zoals zij zijn.

Blijf zoveel mogelijk bij jezelf.
Je mag er zijn, leef zoals voor jou goed voelt!".
Soms was je ongelukkig.
Soms werd je niet geaccepteerd door de ander,
op de club, de school of op het werk.
Soms werd je gepest of buiten gesloten.
Je hoorde er dan even niet bij,
maar met begrip, uitleg en wat aanpassingen van beide partijen,
kon de balans weer worden hersteld en was er weer een groepsgevoel. 

Nu lijkt er lijkt een nieuw systeem te komen:
je mag er zijn, maar alleen als je in het systeem van vinkjes past. 

De eisen van dat systeem zijn simpel, een groen vinkje of een zwart kruisje.
Je weet vooraf of je er bij hoort of niet.
Als er een eis bijkomt, kan je een nieuw vinkje ophalen. Zo blijf je in het systeem.
Het systeem zou bedoeld zijn om ons zolang mogelijk te laten leven.
Zou dat de nieuwe definitie van geluk zijn? 

Ik draai mij nogmaals om en sluit mijn ogen.
Als ik wakker word is de dag weer normaal.
Nog even, want ik voel mij onzeker.
Onzeker over het "normaal" van morgen.

November 2021

Gewoon een paardenbloem

De paardenbloem, een wonderlijke bloem.
Nog niet zo lang geleden vonden we het heel gewoon:
de paardenbloem uit onze weilanden te verwijderen.
Het gevoel van “onkruid” overtroef
het gevoel van “een bloem met geneeskundige krachten”.
Ik vraag mij altijd af wie dat ooit heeft bepaald
en ook waarom.
Na al die jaren is de paardenbloem er nog steeds,
die wil er zijn om te groeien en te bloeien en
laat zich niet tegenhouden.

Ik vraag mij ondertussen af
of het bij mensen net zo is als bij paardenbloemen.
Wie bepaalt wat gewoon is en wat er wel of niet mag zijn?
Kan ik gewoon "zijn” of moet ik gewoon “doen”? 
Elke dag opnieuw kiezen.....

Vandaag laat ik de paardenbloemen staan,
vandaag ga ik samen met de paardenbloemen gewoon “zijn”.

2 juli 2021

De dansende tulpen

In mijn tuintje zie ik de rode tulpen dansen.
Het waait nauwelijks
maar ik zie ze vrolijk het voorjaar in dansen.
Blij dat het langer licht is,
blij dat de zon warmer wordt,
blij dat ze er weer zijn.
Ik dans samen met de tulpen mee,
verder het voorjaar in.

April 2021

Bijzondere blije dag

Zij: "Ik ben zo blij dat ik bij u terecht kan".
Ik: "en ik ben blij dat u bij mij in de stoel zit".

Zij: "Ik ben zo blij dat u mij kan helpen".
Ik: "en ik ben blij dat ik u mag helpen".

Zij: "ik ben zo blij dat ik hier ben"
Ik: "en ik ben blij dat u er bent".

Dit gesprek herhaalde zich een aantal keren.
Bij de 3e keer besefte ik dat ik standaard antwoorden gaf. 

Pas bij 3e keer kwam het gevoel bij mij binnen: 
"deze mevrouw is blij en "deelt haar blijdschap".
Ik hoorde niet alleen haar woorden,
ik voelde ineens haar woorden.
Ik zei niet alleen dat ik blij was,
ik voelde me blij met mijn hele lijf.

Het vogeltje.

21 januari 2021

Zo vroeg nog, 05.30 uur, te vroeg wakker....

Er was één vogel ontzettend zijn best aan het doen mooi te zingen. Het trok mijn aandacht en ik bedacht mij dat dit een zeer zeldzaam moment was. 

Geen auto- of buurtgeluiden, geen "op-tijd-weg moeten" en toch vroeg wakker zijn. Ik voelde me uitgerust en kon in het moment leven samen met het vogeltje.

Maar welke vogel is dit toch? Geen mus, geen merel, geen duif, geen bij mij bekende vogel...Ik maak een opname van het prachtige gezang. Voor het eerst in mijn leven luister ik op websites naar vogelgezangen. Welk vogeltje was het nou toch?
Ik weet het nog steeds niet. Maar wat ik wel weet is dat Corona ook mooie dingen brengt.

Uit de kast komen?

1 November 2020

Wat een opluchting, ik ga het werk doen dat ik leuk vind. Ik word er blij van. 

Ik deed het al jaren als hobby, verstopte dit deel van mijzelf want in mijn andere leven was ik interim manager.  

Het voelt een beetje als "uit de kast komen". Het voelt als eindelijk gewoon mezelf mogen zijn, het voelt als gaan leven en niet langer meer "overleven". 

Ik ga samen met jonge mensen de opleiding medisch pedicure (opnieuw) doen. 

Ik had niet in de gaten dat ik de oudste was todat de juf zei: "wat knap dat u op uw leeftijd deze opleiding doet".  
Mijn leeftijd????? Help, ineens kwam het besef: ik ben 60 jaar. 
Nou en??? Ik voel me niet 60 jaar en toch: ook hiermee kom ik uit de kast. Nu vooral voor mijzelf. Ik kan er niet om heen, ik ben 60 jaar. Eigenlijk fantastisch dat ik 60 jaar heb mogen worden, een opleiding kan doen en een eigen praktijk kan gaan starten!! YES, daar krijgt een mens energie van.

Ik zie jou

Jij bespiedt mij vanuit het gras,

merkt niet dat ik jou kan zien.

Ik doe net alsof ik denk dat je mij  niet ziet.

Jij wacht je kansen af.

Terwijl ik jouw kansen bepaal.

Ik zie jou.

Maar jij ziet niet dat ik jou zie.

Kreta, oktober 2018.